Maria Aleksandrowicz urodziła się 4 stycznia 1905 r. w Sokolnikach w guberni tambowskiej (Rosja). Po ukończeniu Wyższej Szkoły Pielęgniarek i Higienistek PCK w Poznaniu, pracowała w Klinice Ortopedycznej pod kierunkiem prof. Franciszka Raszei.
Zmobilizowana w sierpniu 1939 r. do szpitala wojennego w Białowieży, dostała się do niewoli radzieckiej, skąd została wkrótce zwolniona.
Przedostawszy się z Poznania do Warszawy, podjęła pracę jako siostra oddziałowa. W 1941 r. nawiązała kontakt z organizacją „Ojczyzna” pełniąc tam obowiązki łączniczki i „skrzynki kontaktowej”.
Przez pewien czas była także łączniczką Sekcji Zachodniej Departamentu Informacji Delegatury Rządu RP na Kraj. Pracując pod kierownictwem dr Antoniego Horsta w Wydziale Zdrowia „Ojczyzny”, uczestniczyła w rozdzielaniu pieniędzy przeznaczonych na pomoc charytatywną , a na kursach dla pielęgniarek wykładała szpitalnictwo.
W czasie Powstania otrzymała rozkaz pozostania w szpitalu Warszawskiej Szkoły Pielęgniarek, gdzie wówczas pracowała. Była sama z 52 chorymi i rannymi, dla których w dramatycznych okolicznościach zdobywała żywność i wodę. Pomagali jej ludzie przypadkowo znajdujący się w pobliżu.
Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża uhonorował ja najwyższym odznaczeniem – Medalem Florence Nightingle, przyznawanym pielęgniarkom, które w wyjątkowy sposób wyróżniły się w niesieniu pomocy rannym i chorym w czasie wojny lub klęsk żywiołowych.
Zmarła 4 maja 1994 roku.
Za zgodą autorów z „Czuwaj wiaro! – Wielkopolanie w Powstaniu Warszawskim”