Urodził się 15.04. 1922 r. w majątku Jagnin, powiat Opatów. Rodzice Andrzej i Kazimiera z domu Adamska byli właścicielami w/w majątku.
Po ukończeniu szkoły podstawowej w Strzyżowicach uczęszczał do gimnazjum i liceum w Sandomierzu. Maturę zdał na tajnych kompletach w 1942 roku. We wrześniu tego samego roku po zaprzysiężeniu do ZWZ, rozpoczął pracę konspiracyjną pełniąc funkcję łącznika między szefem referatu II a komendą obwodu Opatów i komendami poszczególnych rejonów. Równocześnie został skierowany na kursy podchorążych, który ukończył w marcu 1943 roku otrzymując stopień kaprala podchorążego. W maju 1943 r. gdy opuścił leśniczówkę w Nieskórzowie, gdzie odbywała się narada komendy obwodu AK został schwytany i rozstrzelany przez bandę Gwardii Ludowej, później przemianowaną na Armię Ludową Szczęśliwie pocisk przeszedł przez klatkę piersiową nie uszkadzając ważnych narządów. Po odzyskaniu przytomności dotarł do leśniczówki, (na którą w międzyczasie dokonano napadu) i przez swoich odwieziony do szpitala. Po wyjściu ze szpitala, ponieważ w tym terenie był zbyt znany, został skierowany do podobwodu Ćmielów do dywersji, a w styczniu 1944r. do oddziału dywersyjnego Komendy Obwodu Opatów „Barwy Białe”. W oddziale pełnił funkcję dowódcy drużyny.
W okresie koncentracji oddziałów, Oddział wszedł w skład 2 Pułku Piechoty Legionów AK jako 5 kompania. W sierpniu 1944r. awansował na stopień plutonowego podchorążego. Pod koniec sierpnia objął funkcję zastępcy dowódcy 2 Plutonu 5 Kompanii, a następnie dowódcy plutonu i na tej funkcji pozostał do demobilizacji jednostki. W czasie służby w oddziale brał udział w akcjach - bitwach w miejscowościach: Dziebałtów, Janików, Pszczyna, Piesków, Wąsosz, Radoszyce, Radki.
Po wkroczeniu wojsk radzieckich do Polski, na początku 1945 roku został aresztowany. Po ucieczce z UB w Ostrowcu nadal prowadził działalność konspiracyjną. W maju 1945 r. przewożąc broń wpadł w zasadzkę koło Śnieszkowic i ponownie osadzony w UB w Ostrowcu. Po utworzeniu się Rządu Jedności Narodowej pod koniec sierpnia 1945 roku został zwolniony z nakazem opuszczenia tamtego terenu. Wraz z ojcem wyjechał do Szczecina i zatrudnił się w Zarządzie Wodociągów Miejskich, gdzie pracowali już koledzy z konspiracji. Tam przystąpił do WiN-u. W kwietniu 1946 roku wskutek prowokacji kolejny raz został aresztowany przez UB. Wyszedł po kilku miesiącach po wszczęciu głodówki.
Wyjechał do Poznania gdzie najpierw studiował na Akademii Handlowej a następnie na Akademii Medycznej . W kwietniu 1949 r. został ponownie aresztowany i przewieziony do Kielc . Wraz z 16-tu innymi kolegami z oddziału „Barwy Białe” zostali oskarżeni o współpracę z Niemcami. Nastąpiło brutalne przesłuchanie. Za odmowę podpisania wymuszonych zeznań umieszczono go w karcerze wielkości 1,5 m na 1,5 m. 10 dni wegetował na betonowej posadzce bez okrycia bez ubikacji. Po półrocznym śledztwie nastąpił pokazowy proces , w którym Jan Górski w lutym 1951 roku wraz z 4 kolegami został skazany na karę śmierci. W celi śmierci czekał na wykonanie wyroku. Przed wykonaniem wyroku uratowały go oświadczenia dwóch Żydówek, które uratował w czasie wojny wywożąc je z likwidowanego getta. W listopadzie 1951 roku karę śmierci zamieniono na dożywocie. W grudniu 1957 r. w następstwie nadzwyczajnej rewizji i zmianie wyroku po 9 latach więzienia został zwolniony. Powrócił do Poznania i po ukończeniu studiów pracował początkowo w Poznaniu, a następnie od 1964 r. do 1981 w Strzelcach Opolskich i Kędzierzynie Koźlu. W 1981 powrócił do Poznania i podjął pracę jako lekarz zakładowy Spółdzielni Krawieckiej „Moda”. W 1981 ponownie wystąpił do Sądu Apelacyjnego w Kielcach o nadzwyczajną rewizję procesu, w wyniku którego został całkowicie uniewinniony ze stawianych mu zarzutów. W 1989 roku współtworzył Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej. Przez 9 lat był prezesem Środowiska „Jodła” . Obecnie pełni funkcję prezesa Okręgu Wielkopolska ŚZŻAK.